Καλή αντάμωση Ευαγόρα!!!

Σαν σήμερα πριν από ακριβώς 60 χρονιά, στις 14-3-1957 άφηνε την τελευταία του πνοή απάνω στη αγχόνη, ο δεκαοχτάχρονος ήρωας της ΕΟΚΑ Ευαγόρας Παλικαρίδης.

Είναι από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που το ονοματεπώνυμο ενός ανθρώπου δηλώνει επακριβώς τον χαρακτήρα του, αλλά και το τι είναι ικανός να κάνει για την πατρίδα του και τους συμπατριώτες του.

Ένα πραγματικό παλικάρι που θυσιάστηκε για το ευ των Ελληνοκυπρίων αδελφών του.

Ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών και είχε μια ωριμότητα που θα την ζήλευαν περισπούδαστοι γέροντες, κοσμογυρισμένοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ο Ευαγόρας δεν είχε κάνει ταξίδια, δεν πρόλαβε να σπουδάσει, δεν πρόλαβε καν να τελειώσει το σχολείο του κι όμως είχε αρετές που κάποιοι δεν μπόρεσαν να τις αποκτήσουν ποτέ, όσα πτυχία κι αν πήραν, όσες χώρες κι αν γύρισαν. Είχε μέσα του αυτή την σπίθα για λευτεριά, είχε υψηλό εθνικό φρόνημα και περιφρόνηση απέναντι στο θάνατο που παραμόνευε σε κάθε του βήμα κι ήταν μόλις δεκαοκτώ χρονών.

Η βασίλισσα Ελισάβετ που κάθε λίγο και λιγάκι μας την παρουσιάζουν σαν μια καλοκάγαθη κυριούλα που κάνει φιλανθρωπίες, ήταν η μόνη που θα μπορούσε να δώσει χάρη για να σωθεί ο Ευαγόρας, αυτή όμως επέλεξε με όση δόση ειρωνείας και κρυόκωλου χιούμορ διαθέτει η κωλοφάρα της, να στείλει την χάρη δέκα λεπτά μετά την εκτέλεση.

Άλλωστε τι ήταν για αυτήν ο Ευαγόρας?? Ένας ακόμα υπήκοος του βασιλείου της, ένας άτακτος που έπρεπε να πληρώσει με την ζωή του την απερισκεψία του να ζητήσει ένα κομμάτι ελεύθερο ουρανό, ένα κομμάτι γης που θα είναι ποτισμένο με το δικό του δάκρυ, με τον δικό του ιδρώτα και θα είναι δικό του και των αδελφών του.

Όση αξία είχε η ζωή ενός Ινδού, ενός αβορίγινα, ενός Μαορί, ενός Νοτιοαφρικάνου, ενός Σκοτσέζου, την ίδια αξία για αυτήν την σιχαμένη είχε και η ζωή του Ευαγόρα, ήταν ένας ενοχλητικός που έπρεπε να βγει από την μέση για να μην της χαλάει την ησυχία και την οικογενειακή της γαλήνη.

Για αυτήν λοιπόν δεν ήταν τίποτα ο Ευαγόρας, αλλά για μας παραμένει μέχρι και σήμερα ένας φάρος ανδρείας, απαράμιλλου θάρρους και αποφασιστικότητας. Ίσως να ήταν και καλύτερα που δεν του έδωσε χάρη κι ό ίδιος νομίζω δεν θα ήθελε να χρωστάει την ζωή του στον δυνάστη του, δεν θα ήθελε να χρωστάει την ζωή του σε αυτούς που λίγες μέρες πριν είχαν κάψει ζωντανό στην θέση Μαχαίρα, έναν ακόμα μεγάλο Έλληνα, τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Όχι, δεν νομίζω ότι θα ήθελε χάρη ο μεγάλος Ευαγόρας από αυτά τα καθίκια.

Χάρη χρωστάμε εμείς σε ανθρώπους σαν τον Ευαγόρα, τους χρωστάμε χάρη που υπήρξαν , που ήταν αυτοί που ήταν και που έγιναν το φωτεινό παράδειγμα για εμάς, ελπίζοντας ότι θα μας αξιώσει κάποτε ο Θεός να μπορέσουμε να τους μοιάσουμε , έστω και λίγο.

Το μέγα ερώτημα είναι, πού είναι οι Ευαγόρες σήμερα?

Πού είναι αυτοί οι ηγέτες, σαν τον Γεώργιο Γρίβα, που θα εμπνεύσουν την νεολαία να παλέψει για την λευτεριά? Πού είναι αυτοί οι δάσκαλοι που θα εμφυσήσουν στα νέα παιδιά εθνικό φρόνιμα? Που θα τους διδάξουν την ιερότητα της πατρίδας? Το μεγαλείο της ιστορίας του Ελληνικού γένους? Τον σεβασμό και την αγάπη των εθνικών συμβόλων?

Πού είναι αυτοί οι διδάσκαλοι?? Δυστυχώς δεν υπάρχουν κι αν υπάρχουν ορισμένοι, είναι παγιδευμένοι στην κινούμενη άμμο, της πολυπολιτισμικότητας, της νέας τάξης, των γκέι παρέιντ και της δήθεν αριστερής διανόησης του κώλου.

Οι κύπριοι όρθωσαν ανάστημα απέναντι σε μια αυτοκρατορία και νίκησαν, χύνοντας αίμα ηρώων, γιατί το δέντρο της λευτεριάς είναι ποτισμένο με αίμα και δάκρυα. Σήμερα έχουν περάσει 43 χρόνια από την Τουρκική εισβολή και το 35% του νησιού παραμένει ακόμα κατεχόμενο και το χειρότερο από όλα είναι ότι η τελευταία αντίδραση ήταν πριν από 20 χρόνια, όταν δύο ακόμα ήρωες άφησαν την τελευταία τους πνοή για την πατρίδα, ο Σολωμός Σολωμού και ο Τάσος Ισαάκ.

Έκτοτε τίποτα, τελευταία αναλαμπή ο μακαρίτης Τάσος Παπαδόπουλος με την περήφανη στάση του εναντίον του σχέδιου Ανάν και μετά το χάος. Όλοι μιλάνε για πολιτική λύση στο πρόβλημα, κάνοντας πως δεν γνωρίζουν πως ότι χάθηκε με αίμα δεν κερδίζεται με μελάνι.

Το πρόβλημα πρωτίστως, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, είναι περισσότερο πρόβλημα αξιών, ευτυχώς για το έθνος όταν έδωσε τις μεγάλες του μάχες δεν υπήρχε τηλεόραση, δεν υπήρχαν όλα αυτά τα υβρίδια που κατευθύνουν τον κόσμο εκεί που θέλουν και του πασάρουν για πρότυπα, ότι πιο σάπιο, ότι πιο ανώμαλο και ότι πιο φθηνό μπορούν.

δεν θα μπορούσε ποτέ στην σημερινή κοινωνία του εξευτελισμού και της δημόσιας διαπόμπευσης να γίνουν πρότυπο άνθρωποι σαν τον Ευαγόρα, δεν θα ήταν πολίτικαλ κορέκτ και δε θα ταίριαζε στο ίματζ της μεσοαστικής οικογένειας που παρακολουθεί με αγωνία αν θα καταφέρει ο Σπαλιάρας να ανοίξει την καρύδα, ή αν θα μπορέσει να υιοθετήσει παιδί ο Κίτσος με τον Βρασίδα.

Δεν θα έκανε νούμερα τηλεθέασης ο Ευαγόρας στην μεσημεριανή ζώνη, θα ήταν ένα αντιτηλεοπτικό πρόσωπο και φυσικά ένας ρατσιστής, μέλος εγκληματικής οργάνωσης που δεν ήθελε να ζήσει ειρηνικά με τους Βρετανούς κατακτητές.

Ο Ευαγόρας απαγχονίστηκε, αλλά το πνεύμα του παρέμεινε ζωντανό, σε αντίθεση με εμάς που είμαστε ζωντανοί αλλά μας έχουν ακρωτηριάσει το πνεύμα και αυτό είναι η μεγαλύτερη ζημιά που μπορεί να υποστεί όχι μόνο ό άνθρωπος ως άτομο αλλά και ολόκληρο το έθνος.

Η επιστήμη έχει προχωρήσει, έχουν εφευρεθεί διάφορα μηχανήματα για κάθε είδους αναπηρία που έχουν κάνει την ζωή αυτών των συνανθρώπων μας καλύτερη και λιγότερο δύσκολη απ' ότι παλαιότερα. Τίποτα όμως δεν έχει εφευρεθεί και δεν θα εφευρεθεί ποτέ για ένα ακρωτηριασμένο πνεύμα, για μια ανάπηρη ψυχή.

Αυτό είναι το πρόβλημα της σύγχρονης Ελληνικής και όχι μόνο, κοινωνίας. Δεν υπάρχουν τα αντανακλαστικά που υπήρχαν κάποτε γιατί κάποτε δεν υπήρχαν τόσοι βολεμένοι κοπρίτες και πάνω από όλα δεν υπήρχαν τόσα πληρωμένα φερέφωνα και παπαγαλάκια για να οδηγούν τις μάζες εκεί που θέλουν, εδώ βρίσκει εφαρμογή το ρητό, πολύ ενημέρωση, καμιά ενημέρωση.

Εν ολίγης, αν δεν είχε υπάρξει ο Ηράκλειτος κι ο Πρωταγόρας δε θα είχε υπάρξει ο Μιλτιάδης με τον Θεμιστοκλή, αν δεν είχε υπάρξει ο Πλάτωνας με τον Αριστοτέλη δεν θα είχαν υπάρξει ο Φίλιππος με τον Μέγα Αλέξανδρο, αν δεν είχε υπάρξει ο Χείλων δε θα υπήρχε ο Λεωνίδας, αν δεν είχαν υπάρξει  ο Ρήγας Φεραίος ο Αδαμάντιος Κοραής και ο Σολωμός δεν θα υπήρχε ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης κι ο Διάκος κι αν δεν  είχε υπάρξει, ο Ίων Δραγούμης κι ο Περικλής Γιαννόπουλους δε θα υπήρχε ο Παύλος Μελάς κ.ο.κ.

Όταν ο ένοπλος αγώνας δεν συνοδεύετε κι από επανάσταση του πνεύματος τότε είναι προτιμότερο να μην γίνεται καθόλου, γιατί τότε η λαϊκή εξέγερση, μετατρέπετε σε μια απλή οχλοκρατία και οι συνέπειες μπορεί να είναι ολέθριες.

Μέχρι να βρούμε την δύναμη να επαναστατήσει το πνεύμα μας και να βγούμε από τα στεγανά της κονσερβοποιημένης γνώσης και τα πρέπει που μας έχουν βάλει, είναι προτιμότερο να κάτσουμε στον καναπέ γιατί αν σηκωθούμε το πιθανότερο είναι να κάνουμε μαλακία.

Θέλω να πιστεύω σαν φύση αισιόδοξος άνθρωπος, ότι υπάρχει ακόμα ο χρόνος να γυρίσουμε την εις βάρος μας κατάσταση, αν και όλα δείχνουν ότι τα πάντα είναι εναντίον μας, ίσως χρειαζόμαστε ένα ισχυρό σοκ να μας ταρακουνήσει για να αρχίσουμε να ψάχνουμε το παρελθόν, για να ξυπνήσουμε αυτόν τον Έλληνα που κοιμάται μέσα μας και τότε ίσως μπορέσουμε να διαφυλάξουμε και το μέλλον. Τότε και μόνο τότε μπορεί να ξαναγίνουν επίκαιροι άνθρωποι σαν τον Ευαγόρα, τότε και μόνο θα μπορέσουμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια και να απαγγείλουμε μαζί του με στεντόρεια φωνή...

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.

Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα

μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη

κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι

Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.

Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,

το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.

Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,

βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.

Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου

και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.

Καλή αντάμωση Ευαγόρα!!!

      Θάνος Τραμπάζαλης.